De afgelopen 20 jaar heb ik mijn lieve rebelse oma bijna wekelijks een kaartje geschreven. Deze zomer besloot ze dood te gaan en kreeg ik een doos met de door mij aan haar geschreven kaartjes mee. Deze heeft tot vandaag ongeopend naast mijn bed gestaan.
Nu, een half jaar later, met mijn rug lekker tegen de verwarming, goede thee naast me, en een berg ansichten voor me op het vloerkleed. Allemaal mijn handschrift. Allemaal ikken uit verschillende jaren.
Op 3 oude kaartjes lees ik hoe ontzettend verliefd ik ben. (op de gitarist, de theaterman en de acrobaat). Op 8 kaartjes lees ik hoe blij ik ben met mijn nieuwe kamer / appartement / anti-kraakpand / koophuis en hoe mooi het wordt en dat het een goed idee zou zijn om eindelijk eens een klus cursus te volgen. Ook lees ik hoe ik me verbaas in Italië, Indonesie, Australie en wat ik daar allemaal proef en ruik en zie. Veel kaartjes ook vanaf Terschelling, Oerol, en waarom ze niet gewoon ook naar ‘mijn overkant’ komt. En veel foto’s van mijn uitkomende bloemen – resultaat van de zaadjes die ze voor me uit haar tuin had verzameld.
Maar ook kaartjes waarop ik niet altijd goed weet wat te schrijven – die geadresseerd zijn aan ongezellige ziekenhuizen en dito verpleeghuizen.
20 jaar krabbels op mijn vloerkleed. Wat jammer dat ik haar huidige adres niet weet. Want soms mis ik het, die zoektocht naar een heel mooi kaartje.
En vooral: wat een mazzelaar ben ik. Met zo’n oma. Hop. Terug in de doos. Naar de donkere berging. Tijd voor een opgeruimde slaapkamer en tijd voor nieuw. Zin in het voorjaar, in een nieuwe vakantie, een nieuwe liefde, een nieuwe voortuin. Hop.
De aller-aller- bijzonderste ansichten van het multiversum
De afgelopen 20 jaar heb ik mijn lieve rebelse oma bijna wekelijks een kaartje geschreven.
Deze zomer besloot ze dood te gaan en kreeg ik een doos met de door mij aan haar geschreven kaartjes mee.
Deze heeft tot vandaag ongeopend naast mijn bed gestaan.
Nu, een half jaar later, met mijn rug lekker tegen de verwarming, goede thee naast me, en een berg ansichten voor me op het vloerkleed.
Allemaal mijn handschrift.
Allemaal ikken uit verschillende jaren.
Op 3 oude kaartjes lees ik hoe ontzettend verliefd ik ben. (op de gitarist, de theaterman en de acrobaat).
Op 8 kaartjes lees ik hoe blij ik ben met mijn nieuwe kamer / appartement / anti-kraakpand / koophuis en hoe mooi het wordt en dat het een goed idee zou zijn om eindelijk eens een klus cursus te volgen. Ook lees ik hoe ik me verbaas in Italië, Indonesie, Australie en wat ik daar allemaal proef en ruik en zie. Veel kaartjes ook vanaf Terschelling, Oerol, en waarom ze niet gewoon ook naar ‘mijn overkant’ komt. En veel foto’s van mijn uitkomende bloemen – resultaat van de zaadjes die ze voor me uit haar tuin had verzameld.
Maar ook kaartjes waarop ik niet altijd goed weet wat te schrijven – die geadresseerd zijn aan ongezellige ziekenhuizen en dito verpleeghuizen.
20 jaar krabbels op mijn vloerkleed.
Wat jammer dat ik haar huidige adres niet weet.
Want soms mis ik het, die zoektocht naar een heel mooi kaartje.
En vooral: wat een mazzelaar ben ik. Met zo’n oma.
Hop. Terug in de doos. Naar de donkere berging.
Tijd voor een opgeruimde slaapkamer en tijd voor nieuw.
Zin in het voorjaar, in een nieuwe vakantie, een nieuwe liefde, een nieuwe voortuin.
Hop.
www.flatflowers.nl