Roept een oudere dame door mijn telefoon – luid m’n woonkamer in. Mijn hond kijkt verschrikt op uit zijn mand.
Afgelopen week ben ik vaak gebeld door meerdere hoogbejaarde mensen. (Er hadden een paar regeltjes over een van m’n ontwerpen in de gids van Omroep Max gestaan. Met mijn telefoonnummer erbij.) Want, zo zei de redactie, “veel van onze leden hebben geen computer”. Prima.
Wat ik niet gerealiseerd had, is dat dit opmerkelijke en lange telefoongesprekken zou opleveren.
De dame die me ‘mevrouw de kunstenares’ noemde, vertelde dat ze net was verhuisd naar een verpleegtehuis. (“Ik ga december heus wel halen, maar voor de zekerheid wil ik toch graag nu alvast wat kerstsfeer.’)
En een andere dame vertelde dat ze sinds haar valpartij niet langer de straat op durfde. (“Ik zie geen mens meer. Daarom maak ik het thuis maar extra gezellig.”)
En mijn doelgroep voor de Tiny-Trees (jong en klimaatbewust) blijkt dus echt breder dan gedacht. Ik luisterde naar de dagelijkse levens van zo’n 15 onbekende oudere mensen.
Waar ik normaal gesproken de soms de haast door mijn lijf voel gieren, en niet eens de tijd neem om goed te lunchen, ging ik voor deze gesprekken kalm in mijn stoel zitten. Met mijn rug rustend tegen de leuning. Om met alle aandacht te luisteren.
(Opvallende ontdekking: gesprekken met onbekende hoog bejaarde mensen hebben een positiever effect op mijn parasymapthisch zenuwstelsel dan welke ontspannende yin yoga les dan ook.)
Inmiddels heb ik alle kerstbomen en bloemen verstuurd. Met een persoonlijk kaartje erbij. “Sterkte met uw been.” Kleine moeite, hop.
–
Vandaag werd ik echter weer voortdurend gebeld. Door dezelfde mensen die ik eerder gesproken had.
Maar dit keer om me te bedanken. Voor mijn ‘goede service’. En om me te vertellen waar ze het opgehangen hebben. En hoe mooi het staat.
“WONDERSCHOON MEVROUW!” “WAT KUNSTIG DAT U DIT KUNT!”
Recht mijn hart in. Dit soort lieve dingen mogen mensen best luid mijn woonkamer in roepen. M’n hond kijkt al niet meer op uit zijn mand.
Mijn medemens met kerst
“IK KIJK ER ENORM NAAR UIT MEVROUW!”
Roept een oudere dame door mijn telefoon – luid m’n woonkamer in.
Mijn hond kijkt verschrikt op uit zijn mand.
Afgelopen week ben ik vaak gebeld door meerdere hoogbejaarde mensen.
(Er hadden een paar regeltjes over een van m’n ontwerpen in de gids van Omroep Max gestaan.
Met mijn telefoonnummer erbij.) Want, zo zei de redactie, “veel van onze leden hebben geen computer”.
Prima.
Wat ik niet gerealiseerd had, is dat dit opmerkelijke en lange telefoongesprekken zou opleveren.
De dame die me ‘mevrouw de kunstenares’ noemde, vertelde dat ze net was verhuisd naar een verpleegtehuis.
(“Ik ga december heus wel halen, maar voor de zekerheid wil ik toch graag nu alvast wat kerstsfeer.’)
En een andere dame vertelde dat ze sinds haar valpartij niet langer de straat op durfde.
(“Ik zie geen mens meer. Daarom maak ik het thuis maar extra gezellig.”)
En mijn doelgroep voor de Tiny-Trees (jong en klimaatbewust) blijkt dus echt breder dan gedacht.
Ik luisterde naar de dagelijkse levens van zo’n 15 onbekende oudere mensen.
Waar ik normaal gesproken de soms de haast door mijn lijf voel gieren, en niet eens de tijd neem om goed te lunchen, ging ik voor deze gesprekken kalm in mijn stoel zitten. Met mijn rug rustend tegen de leuning. Om met alle aandacht te luisteren.
(Opvallende ontdekking: gesprekken met onbekende hoog bejaarde mensen hebben een positiever effect op mijn parasymapthisch zenuwstelsel dan welke ontspannende yin yoga les dan ook.)
Inmiddels heb ik alle kerstbomen en bloemen verstuurd.
Met een persoonlijk kaartje erbij.
“Sterkte met uw been.”
Kleine moeite, hop.
–
Vandaag werd ik echter weer voortdurend gebeld.
Door dezelfde mensen die ik eerder gesproken had.
Maar dit keer om me te bedanken. Voor mijn ‘goede service’.
En om me te vertellen waar ze het opgehangen hebben.
En hoe mooi het staat.
“WONDERSCHOON MEVROUW!”
“WAT KUNSTIG DAT U DIT KUNT!”
Recht mijn hart in.
Dit soort lieve dingen mogen mensen best luid mijn woonkamer in roepen.
M’n hond kijkt al niet meer op uit zijn mand.