Ik zie het direct als we het lunchcafé binnenkomen: Onweer in de ogen van de serveerster. Hardhandig neemt ze ons tafeltje af. Ik kan nog net op tijd mijn armen wegtrekken.
BAM. Met veel kabaal zet ze de soep neer. Ze zucht en fronst als ik om een lepel vraag. En zo moppert en moeilijkt ze nog een poos door. Als we afgerekend hebben zegt mijn vriendin tegen me:
“Je zag het niet he?” “Wat bedoel je?” “De serveerster. Haar ogen. Net bij het afrekenen. Hoe ze naar je keek. Helemaal zacht. Omdat je al die tijd maar rustig en vriendelijk tegen haar was gebleven. Daar knapte ze van op. Echt.” “O.”
Vaak gaat aardig zijn als vanzelf. Soms gaat on-aardig zijn ook als vanzelf:
Ik heb talent voor het maken van vrolijkmakende offertes. Wat helpt, is dat ik niet super zakelijk ben. Dat mijn focus ligt bij ontwerpen, schoonheid en een goed en groen productieproces.
Als een bedrijf een van mijn ontwerpen (zoals de Tiny-Trees kerstbomen) in grotere aantallen wil laten maken, dan kán een gezellige offerte ook gewoon. Staffelkorting is dan haalbaar en ik vind het fijn om mensen te verrassen. Mijn offertes gaan dan ook bijna altijd door.
Maar gister werd ik gebeld. Door een absurd grote organisatie. “Bedankt voor je prachtige samples en je offerte. Maar geef ons alleen nog even een Nog Betere Prijs.” Ik legde hem rustig uit dat dat niet kon: “De productie is in Nederland met prachtige gerecyclede stoffen – en…”
Hij liet me mijn verhaal over een duurzaam productieproces niet afmaken. “Binnen het uur een nieuwe offerte graag, dan kunnen we het afronden.”
Ik viel stil. Mijn buik ging in protest en ik voelde een stampvoet opkomen. Ik hoorde mezelf mopperen. Over dat ik potdikkie geen gewetenloze winkelketen ben die liefdeloos van alles in Azië laat maken.
Maar zoals gevraagd mailde ik direct een nieuwe offerte. Ik had de sendbutton nog maar nét losgelaten of hij hing alweer aan de lijn:
Dat ik een vergissing gemaakt zou hebben. Dat mijn nieuwe offerte vele malen hoger was dan mijn eerste calculatie?! Dat hij me toch echt gevraagd had om een Betere Prijs!
Klopt. Dit IS een Betere Prijs. Voor de planeet, voor de mensen van de sociale werkplaats en voor mij.
Aan de nieuwe offerte had ik een fiks bedrag toegevoegd. Waarmee ik een hele rits extra bomen zou kunnen laten planten. Waarmee ik de naaisters, de kerstlichtjes-toevoegers, de kerstlinten-striksters, de kerstbomen-strijksters en de helden van de sociale werkplaatsen een keer extra zou kunnen trakteren op iets gezelligs.
De opdracht ging niet door. Prima.
Een ontwerpster van kerstboom-wandkleden kan blijkbaar niet altijd zacht, vriendelijk en gezellig zijn.
Maar ik schrok wel van mezelf. Later bij een kop thee kwam ik weer tot rust en vroeg ik me af waarom ik niet met dezelfde zachtheid als bij de knorrige serveerster had gereageerd.
Tegelijk was ik ook blij dat de sendbutton sneller was geweest dan mijn ikste ik.
“Ik wil een betere prijs van je”
Ik zie het direct als we het lunchcafé binnenkomen:
Onweer in de ogen van de serveerster.
Hardhandig neemt ze ons tafeltje af. Ik kan nog net op tijd mijn armen wegtrekken.
BAM. Met veel kabaal zet ze de soep neer. Ze zucht en fronst als ik om een lepel vraag. En zo moppert en moeilijkt ze nog een poos door. Als we afgerekend hebben zegt mijn vriendin tegen me:
“Je zag het niet he?”
“Wat bedoel je?”
“De serveerster. Haar ogen. Net bij het afrekenen. Hoe ze naar je keek. Helemaal zacht. Omdat je al die tijd maar rustig en vriendelijk tegen haar was gebleven. Daar knapte ze van op. Echt.”
“O.”
Vaak gaat aardig zijn als vanzelf.
Soms gaat on-aardig zijn ook als vanzelf:
Ik heb talent voor het maken van vrolijkmakende offertes.
Wat helpt, is dat ik niet super zakelijk ben. Dat mijn focus ligt bij ontwerpen, schoonheid en een goed en groen productieproces.
Als een bedrijf een van mijn ontwerpen (zoals de Tiny-Trees kerstbomen) in grotere aantallen wil laten maken, dan kán een gezellige offerte ook gewoon. Staffelkorting is dan haalbaar en ik vind het fijn om mensen te verrassen. Mijn offertes gaan dan ook bijna altijd door.
Maar gister werd ik gebeld. Door een absurd grote organisatie. “Bedankt voor je prachtige samples en je offerte. Maar geef ons alleen nog even een Nog Betere Prijs.” Ik legde hem rustig uit dat dat niet kon: “De productie is in Nederland met prachtige gerecyclede stoffen – en…”
Hij liet me mijn verhaal over een duurzaam productieproces niet afmaken. “Binnen het uur een nieuwe offerte graag, dan kunnen we het afronden.”
Ik viel stil.
Mijn buik ging in protest en ik voelde een stampvoet opkomen.
Ik hoorde mezelf mopperen. Over dat ik potdikkie geen gewetenloze winkelketen ben die liefdeloos van alles in Azië laat maken.
Maar zoals gevraagd mailde ik direct een nieuwe offerte.
Ik had de sendbutton nog maar nét losgelaten of hij hing alweer aan de lijn:
Dat ik een vergissing gemaakt zou hebben.
Dat mijn nieuwe offerte vele malen hoger was dan mijn eerste calculatie?!
Dat hij me toch echt gevraagd had om een Betere Prijs!
Klopt.
Dit IS een Betere Prijs.
Voor de planeet, voor de mensen van de sociale werkplaats en voor mij.
Aan de nieuwe offerte had ik een fiks bedrag toegevoegd. Waarmee ik een hele rits extra bomen zou kunnen laten planten. Waarmee ik de naaisters, de kerstlichtjes-toevoegers, de kerstlinten-striksters, de kerstbomen-strijksters en de helden van de sociale werkplaatsen een keer extra zou kunnen trakteren op iets gezelligs.
De opdracht ging niet door.
Prima.
Een ontwerpster van kerstboom-wandkleden kan blijkbaar niet altijd zacht, vriendelijk en gezellig zijn.
Maar ik schrok wel van mezelf. Later bij een kop thee kwam ik weer tot rust en vroeg ik me af waarom ik niet met dezelfde zachtheid als bij de knorrige serveerster had gereageerd.
Tegelijk was ik ook blij dat de sendbutton sneller was geweest dan mijn ikste ik.